گریه آخر شب هایم انگار کافی نبود

 

این روزها به یاد صبح بخیر گفتن هایت

 

اول صبح ها هم گریه می کنم

 

آرام می آیم

 

همانجای همیشگی

 

سر همان ساعت همیشگی

 

با همان شوق که می شناسیش

 

با خودم حرف می زنم

 

برای خودم خاطره تعریف می کنم

 

و بی صدا مثل همیشه می روم

.

.

.

بی آنکه تو آمده باشی

حرفهایم

در دل میمیرند

 

اشکهایم

در چشمانم می خشکند

 

پاهایم

از حرکت می ایستند

 

بغضم

در گلو میمیرد

 

من مدت هاست 

 

برای خندیدن

از غصه هایم اجازه میگیرم

دل را ز علی اگر بگیرم چه کنم

 

بی مهر علی اگر بمیرم چه کنم

 

فردا که کسی را به کسی کاری نیست

 

دامان علی اگر نگیرم چه کنم

 

عیدتان مبارک

 

زندگی بافتن یک قالیست

 

نه همان نقش و نگاری که خودت میخواهی

 

نقشه را اوست که تعیین کرده

 

تو در این بین فقط میبافی

 

نقشه را خوب ببین

 

نکند آخر کار

 

قالی زندگیت را نخرند !

 

بزرگی وصیت کرد که برای سلامتی عقلتان هویج بخورید؛

 

همه خندیدند و کسی  ندانست ... که عقل همه

 

در چشمشان است !.....